Σε σύνδεση τώρα

Έχουμε 24 επισκέπτες συνδεδεμένους

In my mind

Joomla!
Το πιο φιλικό, ελεύθερο, ανοιχτού κώδικα CMS
Unicef
Για τα παιδιά του κόσμου
Διεθνής Αμνηστία
Για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου
Action aid
Γιατί είμαστε ακόμη οι πράξεις μας
Mozilla Firefox
Ο πιο ασφαλής, ελεύθερος, ανοιχτού κώδικα περιηγητής ιστού. (Μας βλέπετε και καλύτερα)
Ειδήσεις για μια θετική ανάγνωση της ζωής

 

 

Ρούσσος Βρανάς

Τέτοιες μέρες γιορτινές

 

 

Τέτοιες μέρες...... γιορτινές, το οικογενειακό τραπέζι μοιάζει µε ένα προσκλητήριο. Καινούργιες αφίξεις. Μα και απουσίες. Παντοτινές. Καρέκλες αδειανές.

Την οικογένειά της...
... η συγγραφέας Κρίστι Λέισλι τη θυμόταν πάντα φτωχή. Όσο δούλευαν ακόμη οι γονείς της, ούτε σκέψη να πληρώνουν κάποιον για να φυλάει τα παιδιά. Όσοι είχαν αυτήν την οικονομική δυνατότητα ζούσαν σε έναν παράλληλο κόσμο που δεν συναντιόταν ποτέ µε τον δικό τους. Η οικογένειά της δεν είχε λεφτά. Είχε όμως στενούς δεσμούς. Αυτή κι ο αδελφός της μεγάλωσαν σε ένα μικρό σπίτι γεμάτο µε θείους και θείες, γιαγιάδες και παππούδες. Όσο οι γονείς τους έλειπαν στη δουλειά, ο παππούς και η γιαγιά πρόσεχαν τα παιδιά. «Ο παππούς ήταν ένας χαρισματικός δάσκαλος», θυμάται η Κρίστι Λέισλι, που είναι σήμερα καθηγήτρια διεθνών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. «Καθόμασταν µαζί στην τραπεζαρία και µας μάθαινε ιστορία, γεωγραφία και μαθηματικά. Θυμάμαι πόσο µου είχε κάνει εντύπωση που οι συμμαθητές µας στο δημοτικό δεν μπορούσαν να μετρήσουν ούτε την ακτίνα του κύκλου. Ήταν από τα πρώτα που µου είχε μάθει ο παππούς».

 

Αργότερα,
ο παππούς άρχισε να αρρωσταίνει ολοένα και πιο συχνά. Και η γιαγιά να δείχνει τα πρώτα σημάδια γεροντικής άνοιας. Η σκέψη να τους κλείσουν πίσω από τους ψυχρούς τοίχους ενός γηροκομείου δεν περνούσε από κανέναν. «Έτσι, η φροντίδα του ανήμπορου πια σώματος του παππού και του αδυνατισμένου πνεύματος της γιαγιάς έπεσε στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους, δηλαδή στον αδελφό µου και σε µένα», συνεχίζει η Κρίστι. «Η γιαγιά βυθιζόταν γοργά μέσα σε μια αδιαπέραστη ομίχλη, ξαναζώντας το παρελθόν της µε νεφελώδη πνεύματα και συνομιλώντας µε αόρατους φίλους. Και ο παππούς ένιωθε ντροπή που δεν προλάβαινε καν να ζητήσει τη βοήθειά µας, καθώς το σώμα του τον πρόδινε ολοένα και πιο συχνά».  

 

Η φροντίδα...
... των ηλικιωμένων φέρνει αναπόφευκτα μαζί της και στιγμές μιας μακάβριας ιλαρότητας. Η ζωή στο σπίτι όμως γίνεται μια ρουτίνα από ατέλειωτες διαδρομές από την κρεβατοκάμαρα µε τα λερωμένα σεντόνια μέχρι το μπάνιο. Η βαθιά οδύνη να παρατηρεί κανείς αγαπημένα σώματα να μαραίνονται έτσι θα ήταν αφόρητη, αν δεν υπήρχε μια «οικονομία της αγάπης». Ο αδελφός της Κρίστι αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει µε τη γλώσσα του κόσμου των επιχειρήσεων: «Δεν γίνεται να αναθέτεις τη φροντίδα ενός μέρους της οικογένειάς σου σε εργολάβους. Είναι σαν να αναθέτεις σε αυτούς την ίδια την ανατροφή των παιδιών σου».

Ένα κλειστό...
... κύκλωμα φροντίδας, μια αυτάρκη οικονομία, ένιωθε πάντα η Κρίστι την οικογένειά της. Όπως η ευρύτερη οικονομία, είχε κι αυτή κόστος και ρίσκο. Μα δεν υπήρχαν κέρδη προς διανομή στους μετόχους. Τα δικά τους κέρδη ήταν η πληρότητα και κυρίως το αίσθημα και η γνώση πως ζούσαν μια γεμάτη ζωή µε τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Έτσι, η απουσία τους γίνεται σήμερα λιγότερο επώδυνη στο προσκλητήριο της αγάπης.

 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

 

Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα, 03-01-2011

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4611242

Αναδημοσίευση: www.e-keimena.gr