Ρούσσος Βρανάς

Από τις στάχτες...των εφημερίδων

Από τις στάχτες...

... των εφημερίδων, αν αυτές πρέπει να καούν, δεν υπάρχει σήμερα δημοσιογράφος που να μην προσμένει να ξεπηδήσει κάτι καλύτερο. Όμως υπάρχει λόγος που η παραδοσιακή αίθουσα σύνταξης αντέχει εδώ και 150 χρόνια και που η επαγγελματική δημοσιογραφία εξακολουθεί να θεωρείται ζωτική για μια υγιή δημοκρατία (όταν η δημοκρατία αρρωσταίνει, η δημοσιογραφία πέφτει κι αυτή στο κρεβάτι).

Υπάρχει λόγος που η δημοσιογραφία απαιτεί πολύχρονη εξάσκηση και που δεν είναι ένα χόμπι που το ασκούν ερασιτέχνες όποτε τους έρχεται η όρεξη. Υπάρχει λόγος που οι αναγνώστες λένε «Είναι αλήθεια, το διάβασα στην τάδε εφημερίδα» (κι ας το λένε όλο και σπανιότερα στις μέρες µας).

Η πιο σύντομη...

... και σαφής είδηση που μεταδόθηκε ποτέ, από έναν ασθμαίνοντα Φειδιππίδη όταν έλεγε «Νενικήκαμεν!», ακόμη κι αυτή είναι σχεδόν βέβαιο πως είχε αμφισβητηθεί στον καιρό της. Μήπως ήταν ένα τέχνασμα του ∆άτιδος για να εφησυχάσουν οι Αθηναίοι και να µη στείλουν ενισχύσεις στον Μαραθώνα; Μήπως; Οι ίδιες αμφισβητήσεις ακολουθούν μέχρι σήμερα τα δημοσιεύματα και τους δημοσιογράφους. Είναι δέσμιοι των αφεντικών. Εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα. Τους αξίζει να πεθάνουν. Όλοι. Ανεξαιρέτως. Και η αλήθεια παραμένει φευγαλέα, καθώς η «δημοσιογραφία των πολιτών» αποκεντρώνεται παντού. Μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, μπροστά στην οθόνη ενός κομπιούτερ µε σύνδεση στο Ιντερνετ, καθένας γίνεται θύτης και κριτής, αφεντικό και μπάτσος, αρχηγός και εκτελεστής: Θάνατος στους δημοσιογράφους! Σε όλους. Ανεξαιρέτως.  

Ποια είναι η αλήθεια;  

Ποιον να εμπιστευτείς; Ποιο είναι το μέτρο της αξιοπιστίας; Κάπου στη μέση; Παντού και πουθενά. «Και όμως», έγραφε ο αρθρογράφος Μαρκ Μόρφοντ στη «Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ», «θα έφτανε να επισκεφθεί κανείς την αίθουσα σύνταξης μιας εφημερίδας (όσο υπάρχουν ακόμη), να παρακολουθήσει μερικές συσκέψεις, να μιλήσει µε πραγματικούς δημοσιογράφους (όσους δεν έχουν απολυθεί ακόμη), για να καταλάβει πώς γίνεται η δουλειά».

Η δημοσιογραφία...

... δεν είναι απλώς να βρίσκει κανείς ειδήσεις και να γράφει άρθρα, έλεγε ο κοινωνιολόγος Πολ Σταρ. Είναι επίσης να μπορεί να συγκεντρώνει ενεργούς αναγνώστες. Οι αναγνώστες δεν είναι ένα κοινό σαν όλα τα άλλα. Στην τηλεόραση αρκεί ένα πρόγραμμα να μαζεύει ένα εκατομμύριο τηλεθεατές. Κανείς δεν νοιάζεται αν δεν είναι οι ίδιοι κάθε εβδομάδα. Νοιάζεται µόνο για τους αριθμούς. Όμως, οι αναγνώστες μιας εφημερίδας είναι πάνω κάτω οι ίδιοι κάθε μέρα και κάθε μέρα ανανεώνουν την εμπιστοσύνη τους πληρώνοντας γι’ αυτήν.

Η επόμενη...

... ημέρα για τις εφημερίδες θα έρθει. Χωρίς αναβολή. Μπορεί να είναι ένα μοντέλο με περισσότερη πολυφωνία, με περισσότερη εξειδίκευση όπου χρειάζεται, με βαθύτερες κοινωνικές ρίζες που θα φτάνουν μέχρι τη γειτονιά και του τελευταίου μπλόγκερ, µε εντυπωσιακές ηλεκτρονικές συσκευές που θα κάνουν πέρα το χαρτί. Και το κυριότερο, µε μεγάλους αριθμούς ενεργών αναγνωστών που θα είναι πρόθυμοι να πληρώνουν για όσα θα διαβάζουν. Θα είναι όμως; Θα είναι; Αν είναι να µας εκτελέσετε και τότε, πληρώστε µας πρώτα, σας παρακαλώ.

Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα, 02/12/2010

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4607036

Αναδημοσίευση: www.e-keimena.gr