Σε σύνδεση τώρα

Έχουμε 39 επισκέπτες συνδεδεμένους
editos
Συντάχθηκε απο τον/την Administrator   
Κυριακή, 02 Φεβρουάριος 2014 02:11

 

 

Henri Matisse, Le bonheur de vivre, 1905-06, Oil on canvas, Barnes Foundation, Philadelphia

 

 

 

If you, if you forget me my darling

You'll find me by the wayside where you left me

So toast to all my miserable failures,

I'll never see your beautiful face again

If you, if you forget me my sweet

And tear all of the pictures and the letters too

And let them fall in the streets and the doorways

On this wind blows my love to you

On this wind blows my love to you

 

Devics – If You Forget Me

 

 

 

η τρυφερή σοφία

 

 

Τι ακριβώς γιορτάζει κανείς σε μια καινούργια χρονιά;

Γιορτάζει;

Πώς γίνεται να γιορτάζει κανείς το χρόνο που περνάει; Τα χρόνια κυλούν και φεύγουν, σαν τα νερά στα ποτάμια του κόσμου, σαν τη ζάλη ενός έρωτα, σαν το νερό που ρίχνει πάνω του κανείς για να καθαρίσει από τον ιδρώτα της μέρας και τη σκόνη των ανθρώπων. Και ο χρόνος κυλάει και τα χρόνια περνούν. Και το πιο σημαντικό δεν είναι η απώλεια της νεότητας που φεύγει (μια εύκολη απάντηση για τους ανέτοιμους της ζωής), αλλά αυτή ακριβώς η τρομερή συνείδηση ότι τα χρόνια φεύγουν, χωρίς να το καταλάβει κανείς, χωρίς να τα καταλάβει κανείς. Η συνείδηση της μη επαρκώς συνειδητής βίωσης της ζωής (στη δεύτερη φορά που θα το πεις, καίγεσαι). Η τρομερή στιγμή της επίγνωσης ότι τα χρόνια πέρασαν, δίχως να αφήσουν ίχνη θετικότητας, ενός αποθέματος τρυφερής σοφίας δηλαδή, που θα δικαιώνει τη ζωή που πέρασε. Η τρομερή στιγμή της διερώτησης του τι κατάλαβε κανείς από τη ζωή που έζησε. Και ο τρόμος μιας πιθανής αρνητικής απάντησης: η ζωή πέρασε δίχως ενδιαφέροντα ίχνη, δίχως αισθητική στις ώρες, στις μέρες, στα χρόνια της. Δίχως στάγδην συσσώρευση γλυκύτητας για το θαύμα της.

 

Ενώ;

Ενώ η απάντηση θα έπρεπε να είναι απερίφραστα θετική, χωρίς τις περιστροφές και τα κομπιάσματα των συγχυσμένων και των κατεστραμμένων. Μια αναφανδόν απάντηση, ότι αυτό που έζησε ήταν ωραίο, ότι γουστάρισε αυτό που έζησε (έτσι ακριβώς η διατύπωση), ακόμα και μέσα στη δυσκολία ή την ασκήμια του, ακόμα και όταν χτυπιόταν στους τοίχους των αδιεξόδων, της δυσκολίας, της κώφωσης και της κουφότητας των λεγόμενων ανθρώπων. Λιώσαμε στη δουλειά, στο βιοπορισμό, στην επιβίωση, στην επιβεβαίωση, στην απόδειξη, στην επικράτηση, στην επιτυχία. Ε, και;

Όμως, λιώσαμε. Πριν την ώρα μας, και εδώ είναι ο θρήνος και το παράδοξο της γιορτής: Τι ακριβώς γιορτάζει κανείς με μια καινούργια χρονιά; Τι ακριβώς είναι μια αλλαγή του χρόνου, κάποια γενέθλια ή μια επέτειος;

 

Τα χρόνια μπορείς να μετρήσεις και όχι το χρόνο. Τα χρόνια τα μετράς πάνω σου, τα μετράς σ’ αυτούς που αγαπάς, τα μετράς στους άλλους απέναντι, στις ζωές που έζησαν και των οποίων υπήρξες συγκυριακός σποράδην θεατής. Στο γκρίζο των κροτάφων. Μια ακόμη χρονιά πέρασε. Μια ακόμη χρονιά ήρθε. Και οι εορτασμοί μοιάζουν σα φάρσα ακριβώς γι’ αυτό το πέρασμα του καιρού. Τι γιορτάζει κανείς; Το γεγονός ότι μεγαλώνει, ότι γερνάει, ότι θυσιάζει κάθε χρόνο αμνοερίφια στο βωμό της Σαλώμης Εντροπίας; Το βέλος του χρόνου έχει εκτοξευθεί επί δικαίων και αδίκων (τι σχέση έχουν τα γήινα με τα εξωγήινα;) και ταξιδεύει αμέριμνο σημαδεύοντας μήλα της βαρύτητας και τη χωματένια σου υπόσταση: ποικίλα και πολλαπλά καρδιακά επεισόδια στον αγώνα για επιβίωση. Ζούμε, πεθαίνουμε και αυτό είναι όλο. (Την τρίτη φορά που θα το πεις, καίγεσαι).

 

Εκτός κι αν γιορτάζει κανείς για το χρόνο που έμεινε ζωντανός.

Τη γλιτώσαμε και φέτος. Περάσαμε αβρόχοις ποσί από ερήμους, πεδιάδες, άνυδρες εκτάσεις, βουνά, λίμνες, ποτάμια και θάλασσες και παραμείναμε εν ζωή, με κάποιες απώλειες είναι η αλήθεια (ρωτήστε τις γραμμώσεις στο μέτωπο, το δίπλωμα στο στομάχι, τα άνω κάτω σπλάχνα και τις κράμπες στον πιο παράξενο μυ, την καρδιά), αλλά παρόλ’ αυτά ζωντανοί, με λίγη καμένη γούνα, λίγη χαμένη ικμάδα, λίγο πιο σκοτεινό βλέμμα, λίγο σπασμένο τσαμπουκά, λίγη θρυμματισμένη αξιοπρέπεια, λίγη περισσότερη ελπίδα. Και η ελπίδα ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία, αφού πρώτα πεθάνει (με ασφάλεια) αυτός που την έχει. Με ασφάλεια πάνω απ’ όλα, ασφαλής εν τη ελπίδι του, διότι ζει αγκαλιά με την ελπίδα του, αυτή δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ, σαν πιστή σκιά ενός φασματικού κόσμου, ενός κόσμου ανέφικτου μα τόσο πραγματικού εν τη ελπίδι του, μια wannabe ζωή που θα πραγματωθεί κάποτε, αλλά ουδέποτε πραγματώνεται, γιατί τότε θα πέθαινε πρώτη η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.

Αλλά τι να κάνει μια ελπίδα μόνη, χωρίς ανθρώπους να την ελπίζουν;

 

Λοιπόν τι ακριβώς είναι μια αλλαγή του χρόνου, κάποια γενέθλια ή μια επέτειος;

Νομίζω, η δυνατότητα που έχουμε ακριβώς να ξεχνάμε, να συγχωρούμε και να συνεχίζουμε. Να δούμε τι μένει, τι αξίζει, τι θα αφήσουμε πίσω, τι θα πάρουμε μαζί. Να αναθεωρήσουμε, να συνεχίσουμε. Παίρνεις ανάσα, κρατάς την αναπνοή σου και συνεχίζεις. Κάνεις μακροβούτια στη θάλασσα των ανθρώπων. Καμιά φορά λιποθυμάς, σε βγάζουν αναίσθητο, γελάει το αναίσθητο των Θεών, σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, σου λένε ξόρκια, συνέρχεσαι, συνεχίζεις. Η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς περιπέτεια και αυτό που τρομάζει είναι η βιαιότητα των διαρκών προσαρμογών. Οι διαρκείς προσαρμογές και όχι η διάρκειά τους.

 

Πώς ζει κανείς μ’ αυτό; Απλώς, συνεχίζοντας. Κάνοντας αυτό που για χρόνια έμαθε να κάνει. Και ποιος ο ρόλος των χρονικών συμβόλων; Κανένας. Απλώς, σταματάς για μια στιγμή, κοιτάς ολόγυρα το τοπίο, ρίχνεις μια ματιά στο ρολόι και σκέφτεσαι ότι δεν πρέπει να αργήσεις.

Αλλά και αν αργήσεις, δεν έγινε και τίποτα.

 

 

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

 

 

 

 

 

Cliffside Walk, Saltburn, England

 

 

 

 

e-keimena.gr

 

 

Ιστότοπος για τη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

 

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο του ιστότοπου είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση, για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον ανακαλύψουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

e.keimena[at]yahoo[dot]gr

 

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

 

 

 

τελευταία ενημέρωση

2014, 02 Φεβρουάριος 02

 

 

 

e.keimena[at]yahoo[dot]gr