Σε σύνδεση τώρα

Έχουμε 23 επισκέπτες συνδεδεμένους
σημειώματα του μήνα - editos
Συντάχθηκε απο τον/την Κ. Καρεμφύλλης   

 

Τελευταία Ενημέρωση: Τετάρτη 02 Ιανουαρίου 2019

 

rafal olbinski identity of meaning

 

Rafal Olbinski, Identity Of Meaning, Oil on canvas, Judy & Piotra Chomczyńskich Collection

 

 

Dicitencello vuje (1930)

 

Dicitencello a 'sta cumpagna vosta

ch'aggio perduto 'o suonno e 'a fantasia,

ch' 'a penzo sempe,

ch'è tutt' 'a vita mia.

I' nce 'o vvulesse dicere,

ma nun ce 'o ssaccio dí.

 

'A voglio bene,

'a voglio bene assaje.

Dicitencello vuje

ca nun mm' 'a scordo maje.

E' na passione,

cchiù forte 'e na catena,

ca mme turmenta ll'anema

e nun mme fa campá.

 

Dicitencello ch'è na rosa 'e Maggio,

ch'è assaje cchiù bella 'e na jurnata 'e sole.

Da 'a vocca soja,

cchiù fresca d' 'e vviole,

i' giá vulesse sèntere

ch'è 'nnammurata 'e me.

 

Na lácrema lucente v'è caduta,

dicíteme nu poco, a che penzate?

Cu st'uocchie doce,

vuje sola mme guardate.

Levámmoce 'sta maschera,

dicimmo 'a veritá.

 

Te voglio bene,

te voglio bene assaje.

Si' ttu chesta catena

ca nun se spezza maje.

Suonno gentile,

suspiro mio carnale,

te cerco comm'a ll'aria,

te voglio pe' campá.

 

Rodolfo Falvo (musica), Enzo Fusco (testo),

Renzo Arbore & Orchestra Italianna (Gianni Conte voce solista)

 

 

 

 

Για την περιπέτεια του καθημερινού

 

 

Η ζωή σα βάρος και σαν ελαφρότητα.

Ξυπνάς τα πρωινά και βλέπεις έναν κόσμο σκυθρωπό, μουντό και κακόκεφο στο πρώτο φως της ημέρας. Και οι λέξεις δεν φτάνουν ίσως να περιγράψουν τη συννεφιά στα μάτια των ανθρώπων, την αδιόρατα απειλητική σκοτεινιά και την έλλειψη διάθεσης για το οτιδήποτε. Τι και ποιος σου χρωστάει (ρε); Πράγματα που σε πιάνουν από το λαιμό, σκοτεινά κατασκότεινα σε αντίθεση μ’ ένα φως σε κλίμακα ματζόρε, φως ελληνικό που δόθηκε πλουσιοπάροχα σαν ευλογία και κανείς δεν φαίνεται πια να εκτιμά.

 

Πρόσωπα σκοτεινά, που ανεβαίνουν στα λεωφορεία, κάθονται και κοιτούν έξω στα χαμένα, πρόσωπα βυθισμένα στην ωραία κόλαση της ημερήσιας μέριμνας: τα παιδιά, το σπίτι, οι δουλειές, η δουλειά, το πρόγραμμα, τα χρήματα που δε φτάνουν ποτέ και οι ανάγκες που περισσεύουν. Υπάλληλοι που κάθονται βλοσυροί στα γραφεία στήνοντας μεθοδικά το ντόμινο του εκνευρισμού τους, εργάτες που περιφέρουν την ξενότητά τους ανάμεσα σε μηχανές, εργοδότες ατσαλάκωτοι που ανεμίζουν περιχαρείς τη βεβαιότητα του αβέβαιου εργασιακού σου μέλλοντος, σοβαροφανείς πάροχοι υπηρεσιών που θα περιφέρουν το προϊόν και τον εαυτό τους και τον εαυτό τους ως προϊόν, σε έναν πλαστικό χαρτοφύλακα – όπως μπορεί και ό,τι μπορεί ο καθένας.

Αλλά η ζωή μοιάζει να ξεφεύγει στο κάθε λεπτό, να εξατμίζεται στην ανυπαρξία ενός γόνιμου πάθους και να χάνεται στην απουσία της ποίησης ή έστω μιας οργιαστικής φαντασίας.

 

Η ζωή που ήταν πάλι κάπου αλλού.

 

Λέω: ή είσαι με τη ζωή και ζεις ή δεν είσαι με τη ζωή και λαθροβιώνεις.

Και ζωή σημαίνει να βρεις όλα εκείνα τα στοιχεία που θα την κάνουν υπέροχη και ωραία για να τη ζεις. Όπου ένα «δόξα το θεό» θα εννοεί αυτό που απλοϊκά σημαίνει, μιαν αγάπη δηλαδή για τη μέρα που ξυπνάει κανείς υγιής, για τη γη που κρύα περιμένει να ζεσταθεί, για το φως και τον ουρανό των θεών και των ανθρώπων, για το ψωμί που έχει να φάει και το νερό που έχει να πιει, για τους ανθρώπους που είναι κοντά και αγαπούν σιωπηλά – όπως όλοι που αγαπούν αληθινά - υπάρχουν και τέτοιοι αλλά ποιος μπορεί να τους δει και να τους ακούσει στη θορυβώδη ομίχλη του καθημερινού;

Η Fata morgana μιας ξένης ζωής.

 

 

Πράγματα απλά και πράγματα μη αυτονόητα, που μόνο όταν τα χάσει κανείς καταλαβαίνει το μεγαλείο και τη σοφία τους. Έτσι δε γίνεται πάντα; Έτσι δεν πράττουμε πάντα οι λεγόμενοι άνθρωποι εν τη ακηδία μας; Εκτιμούμε τους ανθρώπους και τα πράγματα (που έχουμε αλλά ποτέ δεν κατέχουμε) μόνο όταν όλα αυτά κάποια μέρα θα φύγουν, θα λείψουν, θα αναχωρήσουν, θα χαθούν. Για πάντα.

Αλλά σε κάποιον άλλο κόσμο η αξία θα εκτιμάται εγκαίρως, η προσφορά θα αναγνωρίζεται άφοβα και τα λουλούδια θα χαρίζονται όταν πρέπει και όχι πάνω στους τάφους των θρήνων, των ενοχών και της στερνής γνώσης.

Υπάρχει ο κόσμος αυτός ή η αυτοκρατορία του κόσμου των Ιδεών θα εξακολουθεί να ρίχνει τη σκιά της στις δυνατότητες του πραγματικού;

Και ακόμη, χρειάζεται να γίνει τυφλός κανείς, για να εκτιμήσει την αξία της όρασης;

 

 

Και πώς θα ονομαστεί αυτό, το να δίνεται ένα δώρο και να παραμένει άχρηστο, πώς θα ονομαστεί αυτό, να μετέχει ο καθένας σ’ ένα θαύμα ζωής, να είναι και ο ίδιος ένα θαύμα, και αυτό το θαύμα να προδίδεται και να υποβιβάζεται μέσα από την άγνοια και την αγνωμοσύνη, μέσα από την αυτάρεσκη και κούφη βεβαιότητα του αυτονόητου; Ποιος τιμά τη ζωή ζώντας το κάθε λεπτό σα να είναι το τελευταίο, ποιος μαγεύεται από το θαύμα και μεταδίδει το θαύμα σα χάρη ολόγυρα, πασπαλίζοντας λίγη από την αστρόσκονή του και στις ζωές των άλλων;

 

Οι άνθρωποι απώλεσαν το στοιχείο της έκπληξης στη ζωή τους – το αντάλλαξαν πλουσιοπάροχα με κείνο της πλήξης. Αντίτιμο η σωτηρία της ψυχής τους στην κάθε μέρα. Και φαίνεται να βαραίνουν τόσο πολύ, που ζητούν να μεταθέσουν διαρκώς αυτό το βάρος: να επιτεθούν, να επινοήσουν εχθρούς, να κακολογήσουν, να βρίσουν, να συντρίψουν. Και εν τέλει να συντριβούν.

Τι να τις κάνεις τις νίκες όταν δεν υπάρχουν πια ηττημένοι να τις δεχτούν;

Όταν όλοι και όλα έχουν πια εκλείψει στον ακατοίκητο κόσμο των ματαιόδοξων νικών;

Το πρόβλημα είναι πάντα οι άλλοι, η κόλαση είναι πάντα οι άλλοι - αλλά βεβαίως και ο παράδεισος – και στον καθρέφτη βλέπει κανείς αντεστραμμένη την αλήθεια. Και κάποτε τόσο πραγματική. Το μεγάλο πρόβλημα είναι βέβαια τι βλέπει ένας καθρέφτης μέσα σ’ έναν άλλο καθρέφτη.

Και ποιο είναι εντέλει το αληθινό πρόσωπο του καθενός.

 

 

Παρατηρώ τους ανθρώπους: τη μέρα που χάνουν μεσ’ απ’ τα χέρια τους, το χρόνο της ζωής που γλιστράει απ’ τη ζωή τους, τις μέρες που κυλούν θλιβερές, θλιμμένες και πανομοιότυπες… Πουθενά η διάθεση για ανακάλυψη άλλων δυνατοτήτων, άλλων πράξεων που θα σημάνουν την εξάρθρωση της γνώριμης μιζέριας, άλλων αισθημάτων που θα τρομοκρατήσουν τους αρχιερείς του κάθε συστήματος, άλλων επινοήσεων που θα τοποθετήσουν πάλι την ομορφιά στον κλεμμένο της θρόνο. Ιδού η έλευση του εξαιρετικού και του τρομακτικού. Αυτού που αποδιαρθρώνει την αλλότρια πραγματικότητα, με το να είναι διαφορετικό, απρόβλεπτο και κατ’ ουσίαν άγνωστο.

 

Η ποίηση της καθημερινότητας δεν είναι παρά η εκ νέου σκηνοθεσία του δεδομένου και του αυτονόητου. Πράγμα που σημαίνει, να αναδιατάξεις το παζλ της καθημερινής πραγματικότητας, να εφεύρεις το διαφορετικό, να γίνεις ενδιαφέρων, να κάνεις τους άλλους να χαίρονται που σε γνώρισαν, να δίνεις χρώμα σε μια πολύχρωμη ζωή που έγινε ασπρόμαυρη, να συνυπάρξεις και όχι να κατασπαράξεις, «να ψάξεις και να βρεις τι και ποιος μέσα στην κόλαση δεν είναι κόλαση και αυτά να κάνεις να διαρκέσουν. Να τους δώσεις χώρο».

 

Κοντολογίς, άδραξε τη μέρα ξανά, πιάσε το χρόνο απ’ τον λαιμό (τον χρόνο που κυλάει εξωανθρώπινος και απάνθρωπος), πράξε ποίηση στη ζωή, ανακάλυψε το ελάχιστο της χαράς,

τρόμαξε αυτούς που παίζουν μονόπολη,

κοίτα αδιάφορος αυτούς που παίζουν στρατέγκο,

βγάλε τη γλώσσα σε όσους στοιχημάτισαν πάνω σου,

γέλα, πράξε, ελάφρυνε.

Πέτα βάρος, αλλά μην πετάς τον εαυτό σου.

 

 

Πρέπει να σηκωθείς ψηλά, για να δεις καλά τη γη.

Πρέπει να σηκωθείς ψηλά για να κοιτάξεις στα ίσια τα πρόσωπά τους.

 

 

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

 

 

 

thridrangar lighthouse iceland

 

Thridrangar Lighthouse, Iceland

 

 

e-keimena.gr

 

Ιστότοπος για την Ελληνική Γλώσσα στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση,

για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον γνωρίσουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

e.keimena[ant]yahoo[teleia]gr

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

 

 

 

 

Τεχνική Υποστήριξη: Netzapping Internet Services

 

 

Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 02 Ιανουάριος 2019 13:02