Σε σύνδεση τώρα

Έχουμε 60 επισκέπτες συνδεδεμένους
PDF Εκτύπωση E-mail
Ποιητικά κείμενα - Ποιήματα για την Άνοιξη
Συντάχθηκε απο τον/την Administrator   
Κυριακή, 25 Μάρτιος 2018 14:45

 

Μια ανθολογία ποιημάτων για την Άνοιξη

 

 

cherry bblossoms  wild roses   yun shou ping

 

 

 

Νίκος Καρούζος,

Ο Γιάννης μέσα στο έαρ

 

Τι

ολόμαυρα μαλλιά

που τόσο χύνονταν

στις πλάτες

(γλυκειά αίσθηση τα σπλάχνα μου)

ωσότου

χάθηκε στη γωνία του δρόμου

η γυναίκα.

Δεν είναι πια

(ο θάνατος)

δεν ήτανε πριν

(η ανυπαρξία)

και πόσο να ’μενε στα λίγα δευτερόλεπτα.

Σπιθίζουν από δάκρυα τα μάτια μου

μ’ ένα κάψιμο.

Πουλιά του Απριλίου χαρούμενα

κάποιο δέντρο είμαι

κ’ έγινε ποτάμι η ρίζα μου

τώρα που ξέρουμε πόσο μαύρη είν’ η θάλασσα

και το ποτάμι πάει…

Δυο φύλλα έρημα τα χείλη μου

τη νύχτα

ο άγγελος της μοναξιάς

με τολμηρά ενδύματα.

Πουλιά του Απριλίου χαρούμενα

εποχή εχθρική

ώς το μυρωμένο βράδυ

ώς μέσα στα μεσάνυχτα.

Βγάλε ψυχή μου τραγούδι

να πολεμήσω την Άνοιξη.

Ξένος είμαι στο σπίτι μου

ξένος στους δρόμους

με λένε Γιάννη δεν έχω τίποτα δικό μου.

 

(Από τη συλλογή «Ποιήματα (1961) – συγκεντρωτική έκδοση «Η πρώτη εποχή», εκδ. Ερατώ, 1987)

Δείτε και εδώ:

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/nikos_karoyzos_poems.htm

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Μίλτος Σαχτούρης

Αστεροσκοπείο

 

Διαρρήχτες του ήλιου

δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι

δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα

δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός

 

Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι

δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν

παραμονεύουν

με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια

με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα

με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια

παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως

 

Να πεθάνουν

 

Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της

από το χρώμα του το κάθε λουλούδι

από το χάδι του το κάθε χέρι

απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί

 

(Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα Άπαντα (1945-1998), Εκδ. Κέδρος, 2014 (εξαντλημένο στον εκδότη)

Δείτε και εδώ:

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/miltos_saxtoyrhs_poems.htm

 

 

Μίλτος Σαχτούρης

Η πληγωμένη Άνοιξη

 

Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της

οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους

κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα

συνάζει στάλα-στάλα το αίμα

απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε

από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν

για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος

μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες

κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα σύννεφο

κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα ξίφος

το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα

το ξίφος θα θερίζει το κορμί της

 

(Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα Άπαντα (1945-1998), Εκδ. Κέδρος, 2014 (εξαντλημένο στον εκδότη)

Δείτε και εδώ:

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/miltos_saxtoyrhs_poems.htm

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

ΟδυσσέαςΕλύτης

Ψαλμός και ψηφιδωτό για μιαν άνοιξη στην Αθήνα

 

Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί

Άνοιξη χνούδι περιστέρας

Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη

 

Στ' ανοιχτά χαρτιά και στα βιβλία

Κιόλας φυσούσε χλιαρό αεράκι

Με τσιγγάνες που άρπαζε

Σαν

Χαρταετούς

Ψηλά

Και πουλιά που δοκίμαζαν το νέο τιμόνι τους

 

Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου

Άνοιξη άζωτο της αμασχάλης

Άνοιξη σουσάμι αόρατο

 

Από σύρμα που άξαφνα έσυρνε φωτιά

Στη γωνιά του δρόμου με τις Καρυάτιδες

Στρίβοντας

Ένα τραμ

Εστρίγκλιζε

Στ' άδεια οικόπεδα η μασιά του ήλιου εσκάλιζε

Την τσουκνίδα και το σαλιγκαρόχορτο

 

Άνοιξη μυρμηκιά της μέρας

Άνοιξη αίμα του βολβού

Άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο

 

Στων ωραίων γυναικών τα χέρια
Όπου τύχει

Ριπές

Θάνατοι

Εκατομμύρια σπερματοζωάρια

Στων ωραίων γυναικών τα χέρια

Τα δυνατά λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους

 

Άνοιξη τσίτι τσιτωμένο

Άνοιξη σφήκα του χεριού

Άνοιξη «μη» «θα μας δούνε» «τέρας»

 

Και το τέρας που γύριζε σαν τη λαντέρνα

Μια παράξενη

Άλλη

Γειτονιά

Και η χούφτα η βάναυση που ακαρτερούσε:

Χάιντε η ριξιά να βρει το ζάρι της

Κι η τζαμαρία το θαρραλέο λιθάρι της!

 

Άνοιξη κρύσταλλο και νίκελ

Άνοιξη παραπάτημα των κήπων

Άνοιξη «Μήνιν άειδε...»

 

Θεά! Και τι σγουρά τα σκοτεινά τα μέρη!

Και τα χείλη τι ζάχαρη βιολέτας!

Και τι κηπάκι

Τα λυτά

Νωπά

Μαλλιά

Στην απαλή κοιλιά η ανάσα τι ταξίδι!

 

Άνοιξη μισοζαλισμένο ερείπιο

Άνοιξη κεφαλή Διός και πέλαγος

Άνοιξη Mercury Air Sedan

 

Οι καμπάνες ανοίγανε μακριά

Στο κενό του γλαυκού κάτω απ' τα βλέφαρα

Μια ρουφήχτρα

Που κατάπινε

Άσπρα

Πούπουλα

Οι ορμόνες της μουριάς κυρίευαν τα ύψη

 

Άνοιξη μούρο αδάγκωτο

Άνοιξη βιδωτό φιλί

Άνοιξη χάσμα της λιποθυμίας

 

Το ντουβάρι ορέγονταν κι αλλά καρφιά

Στην ώχρα μέσα η μνήμη του Νοσοκομείου ξυπνούσε

Το τραγούδι που άστραφτε από τις χρυσόμυγες

Κι έφερνε

Γύρους

Χαμηλά

Στην αυλή με το κόκκινο κι άσπρο πλακάκι

 

Άνοιξη βούισμα στους κροτάφους

Άνοιξη αμόνι και σφυρί

Άνοιξη πρόσθια καταβύθιση

 

Κάποιος απ' τ' ανοιχτό παράθυρο έριχνε

Λόγια που σπούσαν σαν αμύγδαλα

Κάκτος

Κάστωρ

Κόνδωρ

Ιέραξ

Ενώ στ' αντικρινό το Παρθεναγωγείο

 

Άνοιξη 37 και 2

Άνοιξη Lone Amour και Liebe

Άνοιξη no nein και no

 

Τα κορίτσια δάγκωναν στη γομολάστιχα

Και τινάζανε πίσω το κεφάλι

Σαν

Να τραβούσαν

Έξω

Του σφαγμένου πετεινού τα σπλάχνα

Τα κομμάτια τα σπλάχνα μες στα δόντια τους

 

Άνοιξη δόντι λυσσαλέο

Άνοιξη φούξια του παροξυσμού

Άνοιξη αρτεσιανόν ηφαίστειο

 

Κι άλλα κρυμμένα πίσω απ' το φεγγίτη

Που πάλευαν τις ρόδινες κορδέλες

Μια στιγμού-

Λα μόνο

Τα γυμνά στήθη

Τα τρεμάμενα σπάρτα μες στους κάμπους

Όπου ευφραίνονται οι ακρίδες

 

Άνοιξη σάλτο της ακρίδας

Άνοιξη μήτρα σκοτεινή

Άνοιξη πράξη ακατονόμαστη

 

Στ' ανοιχτά χαρτιά και στα βιβλία

Μια κηλίδα

Μωβ

Πήγαιν'

Ερχότανε

Τα χυμένα νερά τα γυμνωμένα μέλη

Λάμπανε πίσω απ' το παντζούρι

 

Άνοιξη άνοιξη σαλπάροντας

Άνοιξη άνοιξη σημαιοστόλιστη

Άνοιξη «αντίο αντίο παιδιά!»

 

 

(Οδυσσέας Ελύτης, Τα Ετεροθαλή, Εκδ. Ίκαρος, 1974/2007)

Δείτε και εδώ:

https://ikarosbooks.gr/552-ta-eterothali.html

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Κώστας Καρυωτάκης

Άνοιξη

 

Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια-

κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·

του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια,

και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.

 

Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει

και, χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,

σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει

κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.

 

Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·

του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα

να σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,

και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.

 

Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,

βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.

Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!

Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!

 

(Κώστας Καρυωτάκης, Εφηβικοί Στίχοι, 1913-1916)

Δείτε και εδώ:

http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=6&text_id=1104

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Κική Δημουλά,

Ασυμβίβαστα

 

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη

ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,

φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.

Γι’ αυτό αναγκάζομαι

κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη

με μια εποχή φθινοπώρου

ν’ αποτελειώνω.

 

(Κική Δημουλά, Ερήμην, 1958 – συγκεντρωτική έκδοση «Κική Δημουλά – Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος, 1998)

Δείτε και εδώ:

https://ikarosbooks.gr/322-poiimata-dimoula.html

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Γ. Ρίτσος

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού (Απόσπασμα)

 

Απόψε κοιμηθήκαμε στην ποδιά της Άνοιξης, ακουμπώντας το

κεφάλι στην καρδιά της.

Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.

Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην

κάμαρα μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε τα ψίχουλα

των σκιών που ‘χαν μείνει από χτες βράδυ στο πάτωμα.

Μια στιγμή, να νιφτούμε, και φτάσαμε

[…]

Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,

στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.

Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν

τις αυλές και τις στέγες.

Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.

Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν

σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.

Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.

Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει

τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει

η μάνα τα μάτια της.

Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το

νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα

– ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.

Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει

καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.

Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,

θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που

δε χάνουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν

μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.

 

(Γιάννης Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού, Εκδ. Κέδρος, 1980)

Δείτε και εδώ:

https://www.kedros.gr/product_info.php?manufacturers_id=&products_id=1464

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Τάσος Λειβαδίτης,

Καντάτα (Απόσπασμα)

 

αυτός με την Παλόμα

Πες μου, α, πες μου, λοιπόν, πού πήγε όλη εκείνη η άνοιξη,

τα χωρατά των σπουργιτιών, σγουρά γέλια των θάμνων,

οι παπαρούνες σα γλυκά κόκκινα στόματα, ρυάκια μου ασυλλόγιστα, πού πάτε;

Σαν ένας γρύλλος που ξεχάστηκε στη μέρα το ξύλινο

μαγγανοπήγαδο μακριά,

πλάι στο πηγάδι ο παπούς παίζοντας την κιθάρα του,

«μακριά, σα θα φύγω, μάνα, στην ξενιτιά»,

ένα κλωνί βασιλικός μες στα χοντρά ρουθούνια του

να ευωδιάζουν τα πλεμόνια του απ’ τις στερνές ομορφιές της γης,

πουλιά πετούσαν στα κλαδιά, σα να πηγαίνανε χαρούμενα μηνύματα

από κόσμο σε κόσμο. Απρόοπτα, ξαφνιασμένα πρωινά

και μεγάλα, μακρόσυρτα σούρουπα με τ’ άστρα να τρέμουν μακριά σαν ανοιξιάτικα μουσκεμένα βλέφαρα,

έκθαμβες ώρες, βαρειές απ’ όλο το γιγάντιο Αόριστο

που έφτανε ως τον πόνο. Αίσθηση αβέβαιη όλων των μυστικών της ζωής

που διαπερνούσαν σα ρίγη, πέρα, κει κάτου, κει κάτου, μακριά,

τους βραδυνούς ορίζοντες.

 

(Τάσος Λειβαδίτης, Καντάτα, Εκδ. Κέδρος, 1960 (εξαντλημένο στον εκδότη)

Δείτε και εδώ:

http://kokkinoprwi.blogspot.gr/2015/10/blog-post.html

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Χρίστος Λάσκαρης,

Διαβάζοντας ένα ποίημα

 

Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη

όταν την είδα

να έρχεται από μακριά:

μισή γυναίκα,

μισή όνειρο.

Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω

στεφανωμένη

με άνθη κερασιάς.

Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.

 

(Από τη συλλογή «Τέλος του προγράμματος», 1997 – συγκεντρωτική έκδοση «Χρίστος Λάσκαρης – Ποιήματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2004)

Δείτε και εδώ:

http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=346

 

 

------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου,

Επικίνδυνη ηλικία

 

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση

στις ανθισμένες βραγιές κι’ ένα ρίγος λεπτό

κι’ οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως

κι’ οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι, τι κι’ αν γινόταν αργότερα

μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρον

ήλιο πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα. Πόλη μου αγαπημένη

πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών

ψευτίζοντας τη ζωή μας.

Αυτή η θηλυκιά εποχή

στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις

την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά

κι’ ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε

ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται

κι’ ύστερα σβήνουν στο διάδρομο· ανάβουνε το φως της σκάλας

μα δεν ακούγεται κανείς.

 

(Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο δύσκολος θάνατος, εκδ. Νεφέλη, 2007)

Δείτε και εδώ:

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=109

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Γιώργος Δουατζής

Κράτα την άνοιξη

 

Μην τους πιστεύεις έλεγες

κούφια τα λόγια τους

παίζουν με την ελπίδα

κι εγώ μιλούσα για την Άνοιξη

 

Δυο κουκίδες σε μια ανθρωποθάλασσα

που πίστευε στην Άνοιξη

εμείς

κι εσύ να παίζεις την εικόνα μου στα μάτια σου

και να λες κράτα την Άνοιξη μέσα σου

γιατί δεν θα έρθει καθώς λες

 

Εγώ έχω εσένα

έλεγες

μια κιθάρα και την πλάτη φορτωμένη όνειρα

 

(Γιώργος Δουατζής, Κράτα την Άνοιξη, Δίγλωσση έκδοση, Εκδ. Γαβριηλίδης, 2014)

Δείτε και εδώ:

http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=1869

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τελευταία Ενημέρωση στις Κυριακή, 25 Μάρτιος 2018 15:24