Τελευταία Ενημέρωση: Κυριακή 09 Φεβρουαρίου 2020

Duy Huynh, Tide Together, Acrylic on canvas

Πνιγμένος τόσα χρόνια κ’ είσαι πάντα

μπηγμένος αχινός στον ουρανό σου.

Περνούσε χθες επάνω στο κανό σου

άηχη των Φιλιατών η μπάντα.

Στη θάλασσα, στο χώμα θα `ταν ίδια

άσπρα τα κόκκαλά σου και γλειμμένα.

Όλα βουβά και όλα μιλημένα,

λόγια μου λυπημένα κατοικίδια.

Το χέρι που στα φύκια σ’ έχει ρίξει,

να το `κοβα ψηλά μ’ ένα δρεπάνι,

ο κόσμος σα μυλόπετρα να τρίξει,

να βγουν απ’ το θεόρατο τηγάνι,

τα ψάρια του καλόγερου και πίσω

την πόρτα ανάμεσά μας να μην κλείσω

Άηχη των Φιλιατών η μπάντα,

Θάνος Μικρούτσικος, Μιχάλης Γκανάς

Είναι η άρνηση πια

Μνήμη Θάνου Μικρούτσικου

Τι είναι ο χρόνος που κυλάει;

Ένα τίποτα που σε κάνει να θρηνείς για τις χαμένες στιγμές.

Ένα τίποτα που θα κάνει να βάλεις πάλι τις λέξεις στη σειρά -αυτές που μπλόκαραν στην έξοδο- μήπως και βγει κάποιο νόημα από όλο αυτό.

Ένα ψυχαναγκαστικό που μετράει μισερά τα δώρα, τη χάρη, το πάθος και την ανάσα.

Και το τίποτα γίνεται κάτι.

Ενώ;

Ενώ θα έπρεπε να έχεις να θυμάσαι και όχι διαρκώς να ξεχνάς, ενώ θα ήταν αρκετό να κάνεις την τίμια συμφωνία μαζί του και να τελειώνει εκεί το ζήτημα: ούτε γενέθλια ούτε πυροτεχνήματα ούτε ημερολόγια ούτε ευχές για το μη πραγματικό.

Αυτό το δικό του κι εσύ το δικό σου.

Αλλά, τόσο κόβει, τόσο κάνεις.

Οπότε;

Οπότε απλώς συνεχίζεις.

Αθόρυβα, όπως ήρθες έτσι θα φύγεις.

Η κομψότητα του να λανθάνεις βιώσας είναι η σοφία μιας υπόρρητης απάντησης που ρουθουνίζει η ζωή στις νύχτες με ύπνο βαθύ. Δε θα κάνεις τη χάρη ούτε «γιατί» να διερωτηθείς ούτε τις αλλαγές των χρόνων να «γιορτάσεις».

Και τα λογής εισαγωγικά θα τα αφήσεις οριστικά στην έξοδο, εκεί που μιλάμε –πια- με κυριολεξίες.

Μένει κάτι;

Κάποτε έλεγα να μπορείς να κοιτάς τους άλλους στα μάτια, να βαδίζεις ευθυτενής στο δρόμο, η μυρωδιά της βροχής στο στεγνό χώμα και τα μάτια που κοίταξαν όπως ποτέ άλλοτε στη ζωή.

Τώρα μιλάω για κάτι που διαρκεί ίσως, λίγο περισσότερο.

Αυτό το ραντεβού με τη ζωή, κάθε μέρα, στο καφέ της γωνίας, με ένα τριαντάφυλλο πάνω στο τραπέζι. Κι εκείνη να κοιτάζει αφηρημένα τους περαστικούς έξω από το τζάμι, δαγκώνοντας αμήχανα τα χείλη στις βροχερές μέρες, «καλά, πείτε τους ότι έζησα μια υπέροχη ζωή» να λέει η ζωή, κι έπειτα να σηκώνεται αίφνης και να φεύγει, να πηγαίνει γι’ αλλού, γιατί είναι των άλλων η ζωή, μια ανάσα που ξέφυγε ξεψυχισμένη, και να, για πάντα.

Κι ο έρωτας πού πήγε;

Ο έρως υπάρχει μόνο σε παρόντα χρόνο.

Κι αν ο παρών χρόνος διαρκώς διαφεύγει, διαφεύγει και ο έρως. Δεν υπάρχει έρως του παρελθόντος, παρά μόνο για εκείνους που αγάπησαν πολύ και ως εκ τούτου τυχαίνει αμυδρώς να θυμούνται. Αλλά όλοι ξεχνούν κι από κάτι, κάθε μέρα, λίγο-λίγο, ολοένα και πιο πολύ, κάτι σημαντικό που θα τους κάνει να συνεχίσουν να ζουν, λίγο ακόμη. Γιατί αν αρχίσουν να σκέφτονται τη σημασία του σημαντικού που έφυγε, απλώς δε θα συνέχιζαν. Αλλά, αν τα σημαντικά ξεθωριάζουν ή πρόκειται να σβήσουν, εσύ τι κάνεις αλήθεια εδώ; Γιατί η «αιωνία μνήμη» είναι ως γνωστόν αποκλειστική στα θρηνοκομεία των παπάδων.

Ο έρως υπάρχει μόνο σε παρόντα χρόνο.

Οτιδήποτε άλλο συνιστά νοσταλγία ανυπαρξίας.

Διαβάζουν και άσεμνα μάτια;

Μα φυσικά: υπάρχουν πάντα αυτοί που θα αντικρίζουν με δέος ή προσευχή τα γυμνά σώματα (σα να μπαίνουν σε απόκοσμα άηχα ξωκλήσια) και αυτοί που μια ζωή θα ψάχνουν κλειδαρότρυπα για να ταιριάξουν το μάτι τους και να το θρέψουν.

Παράξενη λέξη ο «αγώνας»: δηλώνει μια ακατάληπτη επιμονή (παραμονή; εμμονή; διαμονή; αναμονή; υπομονή; (άθλιο!) σε κάτι τόσο ελάχιστο και τόσο μικρό, τόσο μεγάλο, αξιοσέβαστο και εξαιρετικό.

Το μεγαλείο της επιμονής είναι ακριβώς η υπεράσπιση του ελάχιστου.

Και μόνο γι’ αυτό θα έπρεπε το ανθρώπινο είδος να αφεθεί στην ησυχία του και τέρμα οι μπιρίμπες των θεών και τέρμα τα παιχνίδια των ανόητων.

Το γέλιο των θεών, τα κλάματα των ανθρώπων.

Ανάμεσα στον ενικό και τον πληθυντικό αριθμό χάθηκε η ζωή μας.

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

Eduardo Teixeira de Sousa, Porto

e-keimena.gr

Ιστότοπος για την Ελληνική Γλώσσα στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση,

για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον γνωρίσουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

e.keimena[ant]yahoo[teleia]gr

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

ΤεχνικήΥποστήριξη: Netzapping Internet Services