Τελευταία Ενημέρωση 07 Απριλίου 2018

René Magritte (1898 - 1967), Le printemps (Spring) 1965, Oil on canvas, Belgium

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα

κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα

σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι

σε κρατούσα απ’ το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει.

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου `λεγες θα μείνουμε λίγοι

πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει

Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη

Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να `σου το πιόνι

μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

“Πριν το τέλος”

LucioBattisti, Λίνα Νικολακοπούλου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Τα σώματα των άλλων

Πριν από κάποιον καιρό βρέθηκα στην εντατική ενός νοσοκομείου.

Η καρδιά παραμένει ο πιο ευάλωτος και απόμακρος γαλαξίας στο προσωπικό μας σύμπαν.

Οποιαδήποτε διαταραχή βρίσκει εκεί έκφραση και εκδηλώνει εκεί την ανησυχία.

Και το αναλώσιμο της ζωής υπενθυμίζει εκεί την παντοκρατορία του.

Στα νοσοκομεία γενικώς μηδενίζεις.

Reset, επανεκκίνηση - εκτός και αν πέσει κανείς να πεθάνει, οπότε finito la musica passato la fiesta.

Δεν είναι ότι ξαναπαίρνει κανείς τη ζωή του από την αρχή (πού τέτοια πολυτέλεια), απλώς ότι συλλογίζεται, διαλογίζεται, αναλογίζεται και ίσως κάποτε να παραλογίζεται επί του συνόλου της ζωής του και των επιλογών της.

«Και από τον πολύ συλλογισμό / έχασα και το λογαριασμό»: τα λαϊκά παιδιά ξέρουν από τα αναλώσιμα και τα ευτελή, με τα οποία η ζωή περιβάλλει τη σοβαρότητά της.

Ή την εμμονική σοβαροφάνειά της.

Τόσο απλά, τόσο μελοδραματικά.

Επίσης, στα νοσοκομεία συνειδητοποιείς ότι είσαι στο έλεος των άλλων.

Κυριολεκτικά και πρωταρχικά: από τον οίκτο μέχρι τη συμπόνια, από την ευσπλαχνία μέχρι το ενδιαφέρον, από τον επαγγελματισμό μέχρι το καθήκον, από την ανθρωπιά μέχρι την αγάπη. Πηγαίνεις κι έρχεσαι στην αγκαλιά τους, στα φορεία, στα μπράτσα τους, στα μάτια τους, στα χαμόγελά τους.

Πονάς; Πού πονάς; Πότε πονάς; Πόσο πονάς; Γιατί πονάς; Γιατί πονώ;

Έχεις «ανάγκη», και πια, δεν μπορείς «μόνος».

Οι λύκοι έχασαν τη στέπα τους και κυκλοφορούν πια στα χωριά της Ανάγκης.

Πού βρίσκονται αυτά;

Στο πουθενά. Στην έρημη χώρα του αποκλειστικού μοναχικού πόνου.

Ο πόνος είναι πάντα προσωπικός, ατομικός, δικός σου λαχνός, από αυτούς που κληρώνονται συχνά για να μην ξεχνιέσαι στην ανθρώπινή σου κατάσταση.

Στην εντατική η κυρία Όλγα φρόντιζε για την προσωπική υγιεινή των ασθενών.

«Αν σκεφτείς ότι καθαρίζω και φροντίζω πέντε ασθενείς την ημέρα, είκοσι έξι χρόνια μέχρι σήμερα έχω καθαρίσει και περιθάλψει μιαν ολόκληρη πόλη».

Έτσι είναι: υπάρχουν άνθρωποι που συναντώνται καθημερινά με τη γυμνότητα του ανθρώπινου σώματος.

(Γυμνότητα ή γύμνια; Διερώτηση για να υπάρχω ανήσυχος).

Κι όταν τα έλεγε αυτά ήταν ο πιο καλός άνθρωπος του κόσμου: φρόντιζε τα σώματα των άλλων.

Εκείνες τις μέρες θυμόμουν συχνά έναν στίχο από το «Πριν το τέλος» της Νικολακοπούλου:

«Στο ρυθμό σου που καίει ακόμα, αυτό σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά».

Τι καίει ακόμα και πού είναι το φως που δε σβήνει ποτέ;

Έξω από το παράθυρο ήταν μόνο κάτι άξενα σύννεφα που φεύγαν βιαστικά στον ουρανό και τα κλαδιά των πεύκων που σείονταν από τις ριπές ενός αρχαίου αέρα.

Θα φυσάει ακόμα, όταν όλοι εμείς θα έχουμε φύγει.

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

Μπορείτε να ακούσετε τα e-keimena.gr ως «Εκδοχές μιας πολύχρωμης ζωής» στο Κανάλι 6, Λεμεσός, Κύπρος,

κάθε ΔΕ, ΤΡ, ΠΕ, ΠΑ 17.10-18.00, Καθημερινά σε επανάληψη 24.00-01.00 και ΚΥ 07.00-10.00 ως «Μελωδία-Νοσταλγία.

Για ακρόαση πατήστε εδώ

Paolo Lazzarotti, Poseidon Awakens

e-keimena.gr

Ιστότοπος για την Ελληνική Γλώσσα στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση,

για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον γνωρίσουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (κείμενα, υλικό διδασκαλίας, κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

e.keimena[ant]yahoo[teleia]gr

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

 Τεχνική Υποστήριξη: Netzapping Internet Services