Εξαιρετικά κείμενα - Τύπος |
Συντάχθηκε απο τον/την Βασίλης Καραποστόλης |
Τρίτη, 28 Ιούλιος 2015 12:08 |
Βασίλης Καραποστόλης Η ομορφιά και τα βότανα
Μπορεί άραγε η φυσική ομορφιά να εξαγοράσει τις κακομοίρικες πλευρές της ζωής; Ο μαγιάτικος ήλιος λούζει τους δρόμους, στα δέντρα τα φύλλα αρχίζουν να πυκνώνουν και πάλι, και ξανακούγεται εκείνο το θρόισμα που στους αρχαίους χρόνους το έπαιρναν για χρησμό. Όμως σήμερα δεν φαίνεται να αναγγέλλεται τίποτα που να μπορούν οι άνθρωποι να το πιστέψουν ή να το μισοπιστέψουν. Οι πόλεις παραμένουν στο χειμωνιάτικο γκρίζο τους, αν και έξω από τα τείχη φωνάζει η άνοιξη.
Αυτός είναι ο κανόνας. Εδώ και καιρό, έχοντας στρέψει τα νώτα τους στη φύση, οι κάτοικοι επιδίδονται όλο και περισσότερο σε μια προσωπική κηπουρική: λιπαίνουν προσδοκίες, ξεριζώνουν ζιζάνια, σκύβουν πάνω από τον εαυτό τους που βγάζει διαρκώς αγκάθια. Σπάνια το κεφάλι τους ανασηκώνεται για να δουν τι γίνεται γύρω, κι ακόμη πιο σπάνια θα βρουν μια αναλογία ανάμεσα σε όσα τυχαίνουν στον άνθρωπο και όσα τυχαίνουν στα δέντρα.
Παρόλ’ αυτά, τελευταία στον τόπο μας σημειώνονται σημαδιακές αλλαγές. Κάποιοι πιάνουν τον εαυτό τους να δέχεται με ανακούφιση ένα δώρο που το ’χαν ξεχάσει σχεδόν. Χρόνια τώρα, ούτε που πρόσεχαν ότι οι λιακάδες τούς επισκέπτονταν με τέτοια συνέπεια, ότι συνήθως οι άνεμοι δεν σάρωναν τους δρόμους με λυσσασμένες ριπές, ότι η θερμοκρασία δεν μεταβαλλόταν απότομα κατά το πέρασμα από τη μια εποχή στην άλλη, ότι οι συννεφιές δεν κατέβαζαν τον ουράνιο θόλο χαμηλά τόσο ώστε να τον βλέπεις σαν πλάκα που σου θυμίζει τη μηδαμινότητα της επίγειας ζωής και το αδιάκοπο σούρσιμο πάνω στο χώμα.
Τίποτα το πνιγηρό και ισοπεδωτικό στα μέρη μας. Ο σταχτής ουρανός πολύ σύντομα εμφανίζει ρωγμές· ξεπηδούν από κει μερικές δέσμες φωτός, τα χρώματα ανοίγουν, η θαμπή μεμβράνη σχίζεται, και να, που για μια φορά ακόμη απλώνεται εκείνο το γαλάζιο, το τόσο ξεχωριστό, που μόνο οι παλιοί ποιητές το εκθείαζαν και όλοι οι ξένοι. Οι υπόλοιποι το είχαν λησμονήσει. Αλλά τώρα που όλα τ' άλλα πάνε ανάποδα, φαίνεται να το ξαναβρίσκουν πάλι σαν μια αιθέρια, κυματοειδή ουσία που τους ξεπλένει από κάθε σκουριά.
Προς έκπληξίν τους οι ντόπιοι, βουρλισμένοι από τα δυσάρεστα που αδειάζουν τις τσέπες τους και από τα νέα ψέματα που ανακατώνονται με τα παλιά, ακούν τη φωνή τους να λέει: «πάλι καλά που τα έχουμε κι αυτά. Αν έλειπαν...». Αναγνωρίζουν, επιτέλους, πως ζούσαν αχάριστα. Είχαν τα μάτια κλειστά στο γεγονός ότι οι αιθρίες άμβλυναν τις γωνίες του κόσμου, δείχνοντας πόσο γρήγορα οι σκιές και οι λύπες διαλύονται. Το περιλάλητο «εύκρατο κλίμα» δεν ηχούσε στ’ αυτιά τους παρά σαν όρος παρμένος από εγκυκλοπαίδειες ή σχολικά εγχειρίδια, όπου και όφειλε να παραμείνει. Δεν φέρνει η γεωγραφία την ευτυχία, αυτή ήταν η κοινή πεποίθηση.
Τι φέρνει την ευτυχία λοιπόν; Η ιστορία μήπως; Μα η ιστορία δεν δείχνει ανελέητα πως τα γεγονότα ανατρέπουν το ένα το άλλο και πως ο χρόνος μάς κλέβει αυτά που νομίζουμε πως μας ανήκουν; Στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε και σήμερα. Λεηλατημένοι, σαστισμένοι, επικαλούμαστε μια τάξη ανώτερη της ιστορίας, ένα μέτρο που να ξαναδίνει στα πράγματα το ειδικό τους βάρος. Πάνω απ' όλα ας μειωνόταν το βάρος των βασάνων!
Η φωτοχυσία μέσα στην οποία κολυμπάμε μια τέτοια υπηρεσία μάς παρέχει. Μας ξεκαθαρίζει το μυαλό, μας δείχνει την αξία που έχει το να μπορούμε να κρατηθούμε από πράγματα άφθαρτα που μας δίδονται γενναιόδωρα και σε αντιστάθμισμα των απωλειών. Όπως το φυτό αποθηκεύει ενέργεια, έτσι κι εμείς θα έπρεπε να είχαμε φυλάξει μέσα μας την ενέργεια που μας έδωσε και μας δίνει συνεχώς ο ήλιος, η θάλασσα και το πεύκο, αυτή η παλλόμενη ομορφιά που κάνει τους τουρίστες να μας μακαρίζουν: «Στην Ελλάδα ζείτε στον παράδεισο», λένε.
Οι γηγενείς ακούν σήμερα τη διαπίστωση από άλλους και είναι σαν να τη σκέφτονται οι ίδιοι για πρώτη φορά. Παραδέχονται πως, πράγματι, χάρη σ' αυτά τα κάλλη που τους περιβάλλουν η διάθεσή τους δεν κατρακυλάει πολύ προς τα κάτω. Σ' ένα σημείο σταματά, ανορθώνεται. Μπορούν επομένως να είναι ευγνώμονες που δεν βουλιάζουν οι μέρες τους στην καταχνιά, όπου το κάθε τι ανώμαλο που προκύπτει στον κόσμο φαντάζει αλλόκοτο και ανησυχητικό. Στα βόρεια μέρη αυτό συμβαίνει: πίσω από τις ομίχλες το κακό μεγεθύνεται, οι διαστάσεις του μοιάζουν με τέρατος.
Μέσα στη διαφάνεια όμως της οικείας ατμόσφαιρας τα χαρακτηριστικά τού κακού απαλύνονται, ο όγκος μικραίνει. Σε κάθε περίπτωση περιορίζεται το δέος. Δεν είναι αμελητέο αυτό. Δεν είναι καθόλου λίγο να γίνει συνείδηση ότι αυτή η κυανή τρυφερότητα δεν είναι για να μας χαϊδεύει κυρίως. Είναι για να μας στηρίζει, όπως στηρίζει η στοργή των γονιών τα παιδιά, αρκεί να μην ξεχειλίζει.
Η φύση του τόπου μας μάς ανέθρεψε για να είμαστε μαχητικοί, εκεί που χρειάζεται. Για ένα μεγάλο διάστημα αποποιηθήκαμε αυτόν το ρόλο που απαιτεί άγρυπνο μάτι, λαίμαργοι για ευκολίες που τις είχαμε στερηθεί. Ώσπου τώρα ξανάρχεται η ώρα όπου για να διατηρήσεις τα λίγα χρειάζεται ν' αγωνιστείς για τα πάντα. Η ομορφιά έχει την ανάγκη μας, όπως κι εμείς τη δική της. Αν δεν την υπερασπιστούμε, δεν θα μας χορηγείται απλόχερα πια.
Όταν δούμε το βουνό να κατατρώγεται από το ορυχείο, όταν δούμε τις ανεμογεννήτριες να μπήγονται ανεξέλεγκτα στις πλαγιές και δεν αντιδράσουμε, τότε θα μάθουμε πώς είναι να ζει κανείς χωρίς οξυγόνο αντλημένο από ιερές κορυφές. Τότε θα μάθουμε τι σημαίνει να φύγουν οι Μούσες από τον Ελικώνα -για να μην επιστρέψουν ποτέ.
Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 18 Μαΐου 2014 Αναδημοσίευση: www.e-keimena.gr
|
Παιδείας μετέχοντες
Εμφανίσεις Περιεχομένου : 5612432